Betoncentrale, Gent

Opgeduwd tussen planologisch overmatig geclaimde plekken, op een woonplaats binnen én buiten de stadskern, is er een terrein dat elke bestemming opschort. Met daarop een vreemd gebouw waarvan alle functies ontmanteld zijn, en silhouet vervuld van vage reminiscenties naar een verleden van noeste bedrijvigheid. Wie de moeite neemt naar boven te stappen zweeft even tussen stad en achterland. Net als het gebouw zijn de kranen gestolde herinneringen. Voor altijd zitten ze vast in het puin dat ze moesten ruimen. Het geronk van de auto’s op de brug houdt nooit op. Aan de overkant van het water doen de mensen wat de dag hen oplegt. Maar op dit terrein wordt gekuierd, gemijmerd, getalmd en gedraald.

Fietsers stappen even van hun fiets om niet te weten wat doen: om naar grazende dieren te kijken, naar de drukte van de overkant, om iets te drinken of te knabbelen. Kinderen rukken zich los van de hand van hun moeder, beklimmen een rek, rollebollen over het gazon of snellen naar het ponton om er hun voeten in het water te steken. Hier heerst de zoete weemoed van degene die er enkel bij hoort omdat hij nog in staat is er even niet bij te horen. Hier zijn geen andere wegen dan zijwegen. Hier verwonder je je hoe gek zoiets vertrouwelijk als een schapenweide kan zijn, alsof het bucolische hier een citaat van zichzelf is geworden. (Frank Vande Veire)